درد و دل

سلام دختر گلم

مدتهاست كه نتونستم به وبلاگت سر بزنم ،تقصير خودم نبود ، يه جورايي ، به يه قسمتهايي از زندگي رسيدم كه دچار پستي و بلندي ها و چالش هاي زيادي شدم و بعد از حدود دو سال تازه فرصت كردم كه از كامپيوتر همكاران اون هم تو ساعتي كه هيچ كاري ندارند ،استفاده كنم و به وبلاگ دختر گلم  يه سري بزنم .

بگذريم اين گرفتاريهايي هم كه پيش آمده همش از سادگي و شايد حماقت خودمه و لطف بسيار زياد صميمي ترين و نزديكترين دوست ماماني كه اميدوارم يه روزي متوجه بشه كه با من چه كاري كرده و تمام اعتماد من و نسبت به اطرافيان ازم گرفت و بسيار بدبين و بد اخلاق شدم .يه جايي خوندم كه نوشته بود : 

شادي را هديه كن حتي به كساني كه آن را از تو گرفته اند

                            عشق بورز حتي به آنان كه دلت را شكسته اند

عشق مامان :

 اين جمله را خوندم و تمام سعي خودم و ميكنم كه به آن عمل كنم ولي خيلي موفق نيستم يعني اطرافيانم اينقدر به من زخم زده اند كه هنوز با هر حركتي كه به جسم خسته ام ميدهم تمام دردش و با همه وجودم احساس ميكنم و واقعا هر چي تلاش ميكنم نميتونم اونها رو ببخشم يا  حداقل فراموش كنم و دائما مثل فيلم سينمايي از جلوي چشمم رد ميشوند .

اما  نفس مامان :

 تو اينجوري نباش و سعي كن به همه آدمها عشق بورزي و با اون دستهاي كوچولوي نازت براي ماماني هم دعا كن كه بتونه حداقل ذهن خودش از آدمهاي بي ارزش خالي كنه .

                                                فداي مهربوني هات

                                     دوستدار هميشگي تو

                                               ماماني